Łukasz (Kuki *Titi) Marciniak

"Nie śmierć rozdziela ludzi, ale brak miłości"

Odszedłeś na drugą stronę życia - zgasłeś we śnie jak świeca zdmuchnięta przez wiatr. Nie ma Ciebie wśród nas - choć tęskno nam za Tobą. Po tamtej stronie chmur jest inny lepszy świat. Jasne anioły utuliły Cię do wiecznego snu, a Ty uśmiechasz się zza nieba kręgu, bo kiedyś gdy skończy się świat razem - Kochany KUKI ... (*) - spotkamy się wśród jasnych nieba łąk.

Szum liści powiew wiatru, promyki słońca...wyliczać można bez końca. Co z tego , że życie dalej się toczy .Wszystko panuje jak zwykle, lecz Ciebie nie zobaczą już moje oczy!Bo to moje oczy zdradzają cierpienie, to one widziały jak się rodziło i umierało moje marzenie! Na zawsze w mym sercu Mój Kuki , Mój Biały Anioł...

...Wszystko co tak kochałam już tylko w sercu się mieści . Bóg zabrał mi Ciebie , nie zabrał boleści...Tak bardzo brak Ciebie Synku . Tęsknie ...

„Ci, których kochamy nie umierają nigdy, bo miłość, to nieśmiertelność”

"chodź nie ma ich z nami, to żyją w naszych sercach". [*] Kiedyś się spotkamy Łukaszku..

Czekam Synku na Ciebie każdego dnia, każdej nocy o Tobie myślę...Serce moje Tęskni ogromnie i bardzo mocno Kocha Cię !Smutno i pusto mi bez Ciebie , myślami wciąż przy Tobie trwam. Kochać Cię będę zawsze i wszędzie , gdziekolwiek jesteś tu, czy tam...

`. Ludzie są jak wiatr... Jedni lekko przelecą przez życie i nic po nich nie zostaje, drudzy dmą jak wichry i zostają po nich serca złamane, jak jakieś drzewa po huraganie. A inni wieją jak trzeba, by wszystko mogło na czas kwitnąć i owocować, i to właśnie po tych zostaje piękno naszego świata i wspaniałe wspomnienia... ` .

Człowiek umiera... Znowu za szybko! Człowiek umiera... Razem z nim wszystko.. Tylko wspomnienia po nim zostają, Które wciąż mgliste z czasem się stają, Których tak wiele, jednak za mało... Znowu za szybko wszystko się stało! Czasu nie było na pożegnanie... Teraz zostało tylko płakanie. Teraz ten smutek w garści Cię trzyma, Trzyma za szyje, dusić zaczyna... Póki ktoś żyje, to go kochamy, Lecz to po śmierci go doceniamy. wtedy widzimy jaki był cenny, Wtedy ogarnia smutek brzemienny, Wtedy to rozpacz, wtedy tęsknota, Jakże naiwna życia prostota..... Wtedy wyrzuty nami władają, Wtedy uczucia hołdy składają... Wtedy za późno na przeprosiny, Jedno, co możemy - wciąż się modlimy...

*** Wszystko powstaje, trwa, by przeminąć. Ciało się rodzi, żyje, by zginąć. Myślisz, więc jesteś? Myśl nie jest stała, jest ona krótka, krucha, nietrwała. Wczoraj rzecz pewna, dziś niekoniecznie... Tylko Twa Dusza, żyć będzie wiecznie...