Łukasz (Kuki *Titi) Marciniak

Anioły... czasem cos sie konczy a my nadal nosimy w sobie ich dotyk, ich słowa, one daja nam siłe na trudne dni, na zawsze zostaja w nas. Dziękuje za wszystko, chociaz to już tylko wspomnienie , zostanie we mnie na długi czas. Kiedy brakuje wiary, przypominam sobie te dobre momenty i wiem że jestes...

Czasem cicho ktoś odchodzi i świat ciemny nam się zdaje. Czasem cicho ktoś odchodzi, lecz naprawdę tu zostaje. W naszych myślach, w naszych sercach, w naszych najskrytszych marzeniach. Tu zostaje, jest wciąż obok i wciąż żyje we wspomnieniach...

Nie mówcie tym, którzy stracili ukochanych, że czas zagoi rany, nie mówcie, że oni już nie cierpią, najlepiej nie mówcie nic ... Czas tych ran nie leczy. Pozostają, bo śmierć ukochanych jest też trochę śmiercią nas samych ... coś w nas umiera, żyjemy, ale nic nie jest tak jak było przedtem, już nie jesteśmy tacy sami.I juz nigdy nie bd jak Ty byłeś z nami KUKUŚ...

Chryzantemy złociste, na Twoim grobie złoże je... Łkając szepnę, by nikt nie słyszał... "mój kochany,zabierz mnie"... Przechodzę przez cmentarną bramę ,a każde takie przejście,otwiera w moim sercu ranę.I kiedy sobie idę tak,a w ręku trzymam maleńki znicz... Twarz mam całą zapłakaną,nie wiedziałam, że Cię stracę.. Teraz stoję nad Twym grobem ... Zapalam znicz ... wciąż płaczę ... Do kogo mam mieć dzisiaj żal ? Do kogoś mieć go trzeba... W końcu byłeś... A teraz ? Teraz Cię nie ma ..Ty umarłeś.. I nawet gdy Ciebie już nie ma, to z Twoją stratą nigdy się nie pogodzę... [*]

Czekam na Ciebie z utęsknieniem ...Czekam ,aż wrócisz tu do nas...Ta podróż tak długo trwa...Przecież znasz drogę do domu...To dlaczego nie wracasz??? Synku tu jest Twój dom...Dlaczego Cię tak długo nie ma...Każdy dzień jest Nadzieją...I ja mam tą Nadzieję...Ale ile mogę czekać...Wszystko jest dla Ciebie...Synku wróć, bo tutaj jest Twoje miejsce, tutaj jest Twój dom...Pamiętasz tak płakałam, bo nie było Cię blisko i nadal tak płaczę...bo jesteś daleko...

Przyjazn to cos boskiego i niesmiertelnego

Nie sposób oswoić się ze śmiercią. Żołnierze, lekarze i przedsiębiorcy pogrzebowi widzą ją bez przerwy i przyzwyczajają się do pewnych jej aspektów, lecz nie do jej istoty. Nie sądzę, aby ktokolwiek to potrafił. Dla mnie otrzymanie wiadomości o śmierci bliskiej osoby jest jak droga w dół po znanych, lecz pogrążonych w mroku schodach. Chodziłeś nimi milion razy i wiesz, ile stopni jeszcze przed tobą, ale gdy chcesz stanąć na następnym, okazuje się, że go nie ma. Potykasz się i nie możesz w to uwierzyć. I od tej pory będziesz się tam potykał często, ponieważ, jak wszystkie rzeczy, do których przywykłeś, ten brakujący stopień stał się cząstką ciebie.

Śmierć, niczym złodziej zabierze każdego z nas, odbierając naszym najbliższym to, co dla nich najcenniejsze, pozostawiając ból, nie zadośćuczyniając stracie, nie ponosząc za to kary...

Uwiędło jedno życie I w kraj odeszło cieni. Tyle się odmieniło, A świata to nie zmieni. (*)(*)(*) PAMIĘTAM (*)(*)(*)

GDZIE TY JESTEŚ ?GDZIE CIĘ SZUKAĆ?ZGUBIŁAM GDZIEŚ TWÓJ ŚLAD. ODKĄD SMUTEK I TĘSKNOTA RZEŻBIĄ ŻYCIA MEGO KSZTAŁT.TAK BARDZO MI CIEBIE BRAK .TĘSKNIĘ SYNKU ...