Justynka Cuber

To życie minie jak zły sen, jak trafi farsa, komediodramat, a gdy się zbudzę, westchnę cóż, to wszystko było, chyba zamiast… Lecz puki co w zamęcie trwam, liczę na palcach, lata szare i tylko czasem przemknie myśl, przecież nie jestem tu za karę! Dziś czuję się jak mrówka gdy, czyjś but ratuje jej mrowisko, Czemu mi dałeś wiarę w CUD A potem odebrałeś WSZYSTKO!” ◥◣_❤️_◢◤JUSTYNKO

"GDY ZIEMIA TRACI DZIECKO, NIEBO ZYSKUJE ANIOŁA"

Zapalam Ci światełko do nieba (*)
Twojej pamięci Justynko
DZIEŃ PALENIA ŚWIEC 2019ROK

Wszystko się skończy i wszystko przeminie
i sen się urwie i złudne marzenia.
Lecz jest coś więcej co w sercu i duszy nie zginie
i trwać będzie wiecznie

Nasza Pamięć…

„ADWENT – to życie wśród zwątpień i nadziei że może o którymś świcie dotrzemy do Betlejem I spłynie na nas cisza wielkie uspokojenie bo wreszcie Bóg usłyszał gorące serc westchnienie … Adwentowe światełko pamięci na ten grudniowy trudny czas…

„O, Przeszłości, jak do ciebie wrócić,
O, Przeszłości, jak do ciebie dotrzeć?..."



Kolejny miesiąc odchodzi na zawsze… Przybliża nas do Was kochane Dzieci.

Jej niespokojne spojrzenie Chorego syna osłania, Który nie ma już sił Ze śmiercią walczyć. Gdyby tylko mogła, Swoje życie oddałaby, Aby on mógł żyć - I być duszą jej serca. Jej każdy drobny ruch mówi: Synku, kocham ciebie, Synku, nie odchodź, Synku, nie zostawiaj matki. - Mamusiu, nie płacz! Nie mam już siły W sobie życia zatrzymać, Nie mam siły pozostać. - Mamusiu, nie płacz! Wiem, że umieram - Zawsze z tobą będę. Zawsze będziesz o mnie pamiętać. - Mamusiu, nie płacz! Już niedługo będziemy razem. Tam nie ma śmierci i chorób - Tam jest miłość i radość. Ks. Lucjan Szczepaniak ❤️ ☾ ♨ ☽❤️ ANIOŁECZKU

Nic to, nic. Dusza zniesie wszystko, co znieść trzeba.
Wiemy to, od dzieciństwa się tego uczymy,
Że nie na to są gwiazdy, aby brać je z nieba. ..

Zostawiam swój znak pamięci dla Ciebie…

Dzień jesienny tak cicho Jak liść zżółkły opada; Złoto ma z października Smutek ma z listopada. Więc płomykiem jak dłonią, Dłonią ciepłą i jasną, Pozdrawiamy tych wszystkich, Których życie już zgasło.

Znowu więdną wszystkie zioła, Tylko srebrne astry kwitną, Zapatrzone w chłodną niebios Toń błękitną... Jakże smutna teraz jesień! Ach, smutniejsza niż przed laty, Choć tak samo żółkną liście Więdną kwiaty I tak samo noc miesięczna Sieje jasność, smutek, ciszę I tak samo drzew wierzchołki Wiatr kołysze… Nic już nie będzie jak było… Weekendowe światełko otulone naszą pamięcią niech Ci płonie…

Listopadowy smutek, listopadowe żale, Melancholia jesienna wędruje wśród pól; Tęsknota za tymi, co za ścianą czasu, Serce niespokojne, samotność, wspomnienia i ból… Światełko otulone listopadowym smutkiem niech Ci płonie…