W lutym bieżacego roku pożeganliśmy Sławka vel „Bonku”. Zapamiętamy Go jako zawsze roześmianego, pomocnego, pełnego niecodziennych talentów, wiernego Przyjaciela. Nic więc dziwnego, że wolimy myśleć, że Pan Bóg wezwał Go do Siebie bo nie mógł sobie poradzić jak mu się Honda zepsuła. A teraz krzyczy tam w górze „Święty Piotrze, to Ci nie jedzie!” Na zawsze będziesz z Nami bo jesteś cząstką każdego z Nas... Do zobaczenia Przyjacielu [*]

 "Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego..." ks. Jan Twardowski

„Boże, Tyś chciał, aby ten kwiat zamknął swój kielich tak wcześnie“.

Przyszedł Pan.
Powoli, spokojnie dmuchnął...
"Chodź do mnie i gaśnij Płomyczku"-powiedział.
Poszedłeś, zgasłeś...
A na niebie błysnęła nowa gwiazda...

 Nie ma takich słów, które mogłyby przywrócić nam Sławka. Wszyscy przyjaciele, koledzy, znajomi, a przede wszystkim rodzice i dziewczyna zadają tylko jedno pytanie: Dlaczego?! Ogarnia nas złość, bezsilność, ogromne poczucie niesprawiedliwości. Żadne słowo nie opisze rozpaczy i bólu z jakim musimy się zmierzyć po utracie ukochanej osoby.

 W sercu każdego z nas są obrazy, w których udało nam się uchwycić najpiękniejsze chwile spędzone ze Sławkiem. Jego dobroć, wrażliwość, uśmiech, ciepło a przede wszystkim ogromne poczucie humoru zostaną w każdym z nas. Cieszmy się, że mogliśmy się z Nim spotkać tu na Ziemi, choć było to bardzo krótkie spotkanie. Taki pozostanie na zawsze w naszych sercach i naszej pamięci.