Pani Agatce i Panu Jackowi wyrazy szczerego żalu i słowa wsparcia w trudnym czasie po odejściu Mamy przekazują opiekunki: Janeczka, Stasia, Ala i Stanisława. Modlimy się za śp. Panią Elżbietę.
Maja Gordyczukowska
Przyjaciółka 2014-09-24
Agatko i Jacku jestem z Wami w tych smutnych chwilach...
Maja
Zbigniew Tyszka 2014-09-20
Agacie i Jackowi serdeczne wyrazy współczucia i słowa otuchy po stracie ukochanej Mamy składają Monika i Zbyszek
Śp. Elżbieta Kastelik–Żabik była wzorem dobrego Człowieka o wielkim sercu, niezwykłej wrażliwości i wyjątkowej skromności. Całym swym życiem świadczyła, że warto być przyzwoitą, uczciwą i dobrą. Wierna wartościom wyniesionym z rodzinnego domu - prawa, szlachetna i odważna, żyła pięknie i mądrze. Jako lekarka była bezgranicznie oddana pacjentom, przez nich lubiana i szanowana. Ceniona przez kolegów i współpracowników, z którymi chętnie dzieliła się wiedzą, umiejętnościami i doświadczeniem. W środowisku medycznym zapisała się jako rzetelna, zdolna i kompetentna profesjonalistka, zawsze gotowa służyć potrzebującym. Pracowała w służbie zdrowia do końca. Nawet wtedy, gdy zmagała się z ciężką, nieuleczalną chorobą. Była kochającą Żoną. Serdeczną, troskliwą, opiekuńczą i oddaną. Wraz z ukochanym Mężem Bogusiem przez kilkadziesiąt lat tworzyli ciepły, pełen miłości i szczęścia dom. Była wspaniałą Matką. Czułą i wymagającą. Mądrze przygotowała do życia córkę Agatę i syna Jacka. Dużym wysiłkiem i ciężką pracą zapewniła Im znakomite wykształcenie. Pomimo, że Ich życie ułożyło się w innych krajach, zawsze była obecna w życiu dzieci, wspierała Je, służyła Im radą i pomocą. Była z Nich dumna i cieszyła się Ich szczęściem. Była ukochaną Babcią czworga wnucząt. Miała z nimi szczególną więź; pomimo odległości wpływała na ich wychowanie i rozwój. Sukcesy starszych dostarczały Jej wiele radości, szczyciła się potencjałem młodszych. Przyjaciele mogli na Nią zawsze liczyć. Była wrażliwa, ciepła, prostolinijna i lojalna. Otwarta na problemy i potrzeby bliskich ludzi. Życie często Ją ciężko doświadczało. Z pokorą przyjmowała to, co Ją spotykało i mimo delikatności wykazywała wyjątkowy hart ducha i niezłomność charakteru. W obliczu własnej choroby i choroby Męża znajdowała w sobie siły, by walczyć za Nich dwoje. Cierpiąc myślała przede wszystkim o Bogusiu, dzieciach i wnukach. Nawet podczas choroby starała się nie być ciężarem dla otoczenia. Była Osobą niezwykłą, o ujmującej osobowości, wielkiej kulturze i niespotykanej skromności. Żyła godnie, kochając ludzi. Odeszła otoczona Ich miłością, przyjaźnią i szacunkiem. Pozostanie w pamięci Rodziny i tych, którzy Ją w życiu spotkali.
Strona KuPamięci wykorzystuje pliki cookie ("ciasteczka") w celu
zapewnienia dostępu do treści (więcej informacji).
Zmiana ustawień dotyczących przechowywania ciasteczek możliwa jest
bezpośrednio z poziomu Twojej przeglądarki.
