To już sześć - jakże długich i jakże pustych - lat,
A o ile pogodniejszy był przedtem mój świat ...
Ze smutkiem muszę używać czasu przeszłego,
Bo tyle czasu nie ma wśród nas Taty mego ...

Był taki opiekuńczy, wiecznie uśmiechnięty,
Potrafiący wszystko zrobić ! - Dar niepojęty !
Nie było dla Niego niewykonalnej prośby,
Każdą rzecz tłumaczył ... Nie używając groźby ...

Wszyscy Go kochali, lub co najmniej - lubili,
I nie było takich, co Go nienawidzili ...
Roztaczał wokół Siebie niebywały spokój,
Nawet wtedy, gdy zmęczony odnawiał pokój.

Jednego tylko w życiu się z lekka obawiał :
- Że podpadnie Swym Wnuczkom, jak Im bańki stawiał !
Nic z tego ! - Dzieciaki Go naprawdę kochały ...
Nawet "spuszczanie baniek" dzielnie przyjmowały.

Ja przed oczami mam ciągle obrazek taki :
- Na działce uśmiechnięty naprawia leżaki,
Albo pogwizdując przycina winogrona ...
Działka to była pasja Jego ulubiona !

Uwielbiał pomagać wszystkim, nawet Teściowej,
A Babcia przychyliłaby nieba Zięciowi !
Babci Irenki też się nie kochać nie dało ...
Dla mnie - coś nieprawdopodobnego się stało !

Bo dziś jest też Jej odejścia od nas rocznica ...
W tym dniu zaprosiła sobie Zięcia ta Psotnica,
A że był posłuszny - to się nie przeciwstawił,
Od sześciu lat się z "Ircią" sympatycznie bawi ...