Minęła pierwsza rocznica śmierci mojego ukochanego Dziadka. To prawda że czas leczy rany a życie toczy się dalej. Powoli przechodzi się do porządku codziennych trosk i bieżących wydarzeń. Ale czasem jest chwila spokoju i wtedy przywołuję wspomnienia, czasem tak wyraźne jak obraz w telewizji. Lubię te wspomnienia, pokazują jak ważny był Dziadek dla mnie i nie tylko dla mnie, jak ukształtował mój pogląd na pewne sprawy. Ciągle żywe i ważne są wartości które mi wpoił. I chociaż rzeczywistość zmieniła się radykalnie staram się być człowiekiem tak jak on by tego chciał. Brakuje mi tylko tych długich dyskusji, jak jeszcze był zdrowy i sprawny, jak celnie komentował pewne wydarzenia, jak rozsądne i życiowe były jego rady. Tak, najbardziej brak mi jego doświadczenia życiowego i tego czego nie zdążył mi powiedzieć.