Elżbieta Sprusińska

Aniu, bardzo mi przykro, że musisz żegnać swoją Mamę... Ale zawsze wyobrażam sobie w takiej chwili, że te nasze powyginane "huntingtonki" nagle wyzwalają się z tego neurologicznie naznaczonego ciała i grymasów i jak piękne anioły są znów pełne piękna i godności i uśmiechają się łagodnie i z tym tajemnym wyrazem, że oto oni już wiedzą, że nie ma co żałować tego świata... NA pewno Twoja Mamusia też przesyła Ci taki uśmiech piękny :)