W uścisku czasu nie jesteś
Spokój jak smużka dymu
Zasnuwa sielski pejzaż
Dotykam fotografii
Wspomnienia ciche i ciepłe
Pulsują delikatnie
A wokół pachnie życie

Róże tak samo kwitną
Jak wtedy
Co własną ręką
Dla matki posadziłeś
Dziś tulą się do Ciebie
Dzikie i delikatne
Zarazem
Jak twoje serce
A ja od słońca promień
W kaganku ci zostawiam
By ogrzał pamięć
I był drogowskazem

Czy czas można okiełznać

Czy tylko nam dane

Oglądać  z rozrzewnieniem

Jak biegnie samotnie

Zatrzymać czasu nie sposób

Sensu nie ma i po co

I tak odnajdzie swą wieczność

W ułamku tej chwili

Żyć w każdej porze roku

Tak tylko jak mija

Bo teraźniejszość niesie

Nas na wznoszącej fali

Wspomnienia nicią jedwabną
Dosięgną największej głębi
Esencję rzeczy istotnych
Pozwolą łagodnie dojrzeć
A nieistotne sprawy
Czas zatrze w naszej pamięci
By wyłoniony obraz
Przypomniał co było piękne

Pozostawiłeś wielką pustkę
I trwała ona jakąś chwilę
Lecz przestrzeń potem otworzyłeś
By nie zasklepiać smutku w sobie

Przystanek długi wspominany
Ten wieczny tramwaj już odjechał
I czekać nie chciał ani chwili
Choć czule żeśmy gawędzili

I odnalazłam inną drogę
Latarni pełną nie ułudy
Wspomnienie zawsze będzie trwało
Lecz życie przecież jest tym cudem

Listopad- płonie ogień pamięci

Czym jesteś moje wspomnienie
Kropelką deszczu na szybie
Co szlak na przyszłość przeciera
Liściem wtulonym we włosy
Motylem na ręce gładkiej
Kim jesteś moje wspomnienie
Wędrowcem co szlak odsłania
I silnym wspiera ramieniem
Radości ci nie odbiera
Lecz łzie popłynąć pozwala

Memory 
Zerwiesz te wszystkie róże
Tam na niebiańskich łąkach
Otula Cię samotność
Wazonem ci nie posłużę
Płatki opadną same
I zapach wspomnień
Doleci tu i na dłużej
Zatrzyma się, znajome
Unosząc twarze
Ty ich już nie zobaczysz

15.30 Na drodze 631 w kierunku Marek zderzyły się cztery samochody osobowe. Jedna osoba reanimowana. 

Ogromny huk. Wszystkie poduszki się otworzyły. To nie dzieje sie naprawdę. 
– Możesz się ruszać? – pytam Małgosię. –Tak , w porządku.

„ Jasiu nad nami czuwał” – wypowiadamy jednocześnie.

7.50 Dzwonię wcześniej niż zwykle.
Już nie porozmawiamy…. Zdążyłam, aby być w tej ostatniej, najważniejszej chwili.
8.00 Świeca zgasła
Więc ogłaszam tę hiobowa wieść urbi et orbi. Odszedł mój filar, mój żar, mój Jasiu. Dzielny wojownik. Przegrał walkę z dwoma wrogami. Odszedł czując wsparcie i miłość najbliższych, rodziny i przyjaciół, tych którym dał tak wiele. Dobry człowiek , będzie się o nas troszczył z innej rzeczywistości.

Rano tylko słuchasz. Z całą łagodnością i spokojem przekazuję Ci te wszystkie słowa miłości, którymi obdarowywałeś mnie całe życie.

W południe jest czas tylko dla nas dwojga . Ja sama. Ty sam. A jednak razem. Te słowa Cię głaszczą i tulą.

Wieczorem już gaśniesz. Kocham Cię tato- Misia z trudem powstrzymuje łzy. Jestem dumna, że mogę Cię nazwać moim Tatą – szepcze Tysia. Nie bój się kochany jestem przy Tobie, nie jesteś sam. Jesteśmy.

Czas się pożegnać, choć wiem,

że słowa grzęzną w krtani

tę czułość zwrócić chcę

a dotyk dłoni ani

otarcie łzy ukradkiem

nie wstrzyma tej co chce

zatańczyć z tobą w otchłani

Dzisiaj będzie piękny dzień . Zobaczymy się. Jedziemy do Łomży. Telefon do pielęgniarek. Za 10 minut będziemy. Nie, nie podejdziesz do okna. Nie możesz. To ostatnie nasze zdjęcie z sercami przy forsycjach. Dla Ciebie Kochany. Puszczamy to zdjęcie . Jesteśmy przy Tobie. Nasze serca biją dla Ciebie. Pielęgniarki czytają Ci sms-y ode mnie. Kręcisz głową. Nie. Za trudno słuchać. Wieczorem już z domu dzwonimy. Telefon przy uchu. Słowa więzną w gardle, ale muszę być silna. Jestem, trzymam Cię za rękę, głaszczę, tulę. Dziękuję Ci za te wszystkie dni, kiedy trwałeś, kiedy Twoje ramię było oparciem dla Twoich kobiet. Kiedy byłeś silny, bo ja byłam słaba. I kiedy mogłeś pozwolić sobie na słabość, bo ufałeś. „Kocham żono” – nadludzkim wysiłkiem wydobywasz te dwa najpiękniejsze słowa, które zostaną ze mną tu na zawsze.

Moje słońce najdroższe. Kocham Cię najbardziej na świecie. Piszę do Ciebie, a w środku wyję z bezsilności.

Jesteś moim Aniołem, a ja Twoim.

Walcz kochany. Wygramy to razem.

Pozytywny. - Co ma być to będzie .
Twe słowa zabrzmiały tak ostatecznie. Myśli kołaczą się jak oszalałe. Jeszcze się nie poddaję.Wieczorem piszę sms- a.

Kochany, zadzwoni do Ciebie Pani onkolog- .

W odpowiedzi – szare pole.

Dzień dobry Misiaczku. Całuję Cię mocno .
Jestem po…

Najdroższy , kocham Cię bardzo.

Jutro mi robią test. Ożywiasz się.

To dobrze Kochany, to dobrze.

Pierwsze święta bez Ciebie. Nieznośnie puste miejsce przy stole. Robimy wspólne zdjęcie, abyś poczuł nasza obecność.

Króciutka chwila rozmowy. Każde słowo chłonę tak mocno jak Ty oddech.

Dziś się postarałam. Najpiękniejsze dekoracje świąteczne dla Ciebie.
Przesyłasz łapkę. 
Po południu rozmawiam z lekarzem . Przesłał dokumentację medyczną. Znów rozsyłąm po onkologach, Stoją w blokach startowych juz dwa tygonie.

Nieznośne czekanie.

Niech w ten trudny czas nadzieja i zdrowie nas nie opuszcza. Piszę świąteczne życzenia dla znajomych. A to nam ta nadzieja jest najbardziej potrzebna.

Test dodatni. Niestety. 
Tym razem to Ty wysyłasz mi zdjęcia. Widok z Twojego okna.
-Co to za krzewy? - pytasz.
Forsycje. 
Podobają Ci się.

Dziś  dłużej rozmawiamy. Jest lepiej.- Jak Ci się podobają dekoracje świateczne?- pytam. - Coś słabe jak na Ciebie.  - Miałem kolejny test. -Trzymam kciuki.

Jak się spało Kochany? Wiosna wita Cię razem ze mną. To barwinek zakwitł w naszym ogródku.  Wysyłam Ci zdjęcie z naszej wspólnej kolacji w Mediolanie. Kiedy siedzimy nad kanałem, poopijając pyszne winko. 

Kochany. Nasz ogród eksplodował. To dla Ciebie. Dopytujesz o nazwy. Hiacynty białe , niebieskie, różowe. Delikatne cybulice 

Najdroższy , oddaję Ci cała swoją miłość , która mi dałeś.

Tulę się do Ciebie mocno, Otulam niewidzialna kołderką. Zawsze byłeś moją opoką, Teraz ja nie pozwolę Ci się skruszyć.

Test w dalszym ciągu dodatni. Po południu dzwonisz już z Łomży. Jak to? Przecież miałałyśmy Ci podać paczkę. Odpoczywaj Kochany.

„Kochany jesteśmy z Tobą . kiedy wrócisz będą czekać na Ciebie smakołyki”. Puszczamy Ci zdjęcia, piosenki, nagrany śpiew ptaków na naszej grupie . Abyś poczuł, że wszyscy jesteśmy razem.

Będzie ewakuacja do Ostrołęki. Dlaczego nie Wołoska? Rozpaczliwe telefony. Jeszcze uspakajasz. - Nie martw się, dbajcie o siebie- Jak zawsze martwisz się o wszystkich, tylko nie o siebie. Cały Ty.

Dzwonisz i oznajmiasz. Pozytywny. Dyktujesz listę rzeczy, które mam przywieźć. Zjawiam się pod drzwiami oddziału. Pielęgniarka odbiera torbę. - Chce Pani zobaczyć męża? Przez uchylone drzwi machasz mi ręką . Ten widok mam do dziś przed oczami. Takim Cię zapamiętam wyprostowany jak struna, świeży i uśmiechnięty. Ten ostatni raz.

Dziś robią test. „ Nie denerwuj się, wszystko będzie dobrze” – mówisz pewnym głosem. Posyłam Ci " Bohemian Rhapsody" Tak kochasz
Frediego.  

Idziemy do lasu, tam gdzie Ty odbywałeś swoje wędrówki. To tu rodziły się Twoje najlepsze pomysły , koncepcje. Słońce prześwieca przez konary. Jesteśmy na łączach z Tobą ponad pół godziny. Cudownie. Ożywiasz się kiedy słyszysz jak dziewczyny żartują i przekomarzają się. Dopytujesz się o wszystko.

Tworzymy na messengerze grupę naszą rodzinną, abyś mógł ze wszystkimi rozmawiać jednocześnie. Posyłam Ci świergot ptaków, który obudził mnie o poranku. Dzwonisz do nas pierwszy. Po kolei włączamy się do rozmowy. Ciekawy chłoniesz wszystko. A my jedna przed drugą opowiadamy, wysyłamy żarciki, zdjęcia, piosenki.

Zegar rozpoczął odliczanie. 34 dni do godziny zero. 34 dni walki. 34 dni strachu. 34 dni bezsilności. 34 dni do krzyku, który rozdarł przestworza. Ale i 34 dni dzielenia się.

2020 Wracasz od lekarza. Rzucasz zdawkowe „jedziemy do szpitala”. Po raz pierwszy widzę wyniki, które skrzętnie skrywałeś. Ostatni raz z czułością patrzę na Twoje szczupłe ciało. Nie można zostać na izbie przyjęć. Dotyk ręki, przytulenie, pocałunek. Kto wiedział, że ostatni. Zegar zaczął odliczanie.

2020. Wieziesz Misię na urodziny do przyjaciółki. Nigdy nie pozwalasz, by tłukła się autobusem. Zwłaszcza, że wirus zaczyna zaglądać coraz śmielej. Drobny, a jednocześnie wielki gest czułego ojca. Nie czujesz się dobrze. Ale nic to. Dla Ciebie córka ważniejsza. Dziś zamaskowane wieziemy prezent. Krótka chwila na powietrzu, życzenia na dystans. Taki czas.

DZIEŃ KOBIET 2020. Tulisz swoje kobiety pękiem tulipanów. Dziś te tulipany już nie od Ciebie.

Walentynki 2020. Jeszcze jeden pretekst, aby subtelnie okazać, że jesteś naprawdę blisko. Czerwone róże kwitną zimą. Wytrwałe w swej świeżości.  Dziś Małgosia zapełnia wazon cyklamenowymi gerberami. Balonik serduszko unosi się wysoko.

30 styczeń. Urodziny Izy. Elephant- 2020- ostatnie nasze wspólne wyjście. Stała ekipa. Jagnięcina – Twoja ulubiona. Pozwalasz mi spróbować na początku. Nie lubisz tego radosnego grzebania w talerzu. Śmiejesz się z mojego deseru- lody na rauszu – mocne. Dziś na Zakręcie – mięciutka gąska z chrupiącą skórką – taką lubiłeś. Tort orzechowy – tym razem popłynął. Kierowcy muszą odczekać, aż wywietrzeje. Coś się jednak powtórzyło.

Wtedy - rodzinna kolacja we czworo. Wymknąłeś się cichutko przed północą. Pomyślałam - przeżywasz żałobę po tacie. Coś mi umknęło. Ale chyba tak chciałeś. Czekałyśmy z szampanem do rana. Dziś liczba ta sama. Razem z Małgosią wysyłamy w przestworza życzenia - spokoju i szczęścia. Gdzieś , kiedyś....

2019 - with Him. Czerwone róże stoją w wazonie. 2020 - without Him. Czerwone róże na Twojej tablicy.

Tamta Wigilia 2019 u Karoliny. Długi stół. Prawie 20 osób. Siedzisz między mną i dziewczynkami spokojny, dumny, z troską czuwający nad rodziną. Ta Wigilia 2020 u Karoliny- bez Ciebie. Wszystko się skurczyło o połowę.

Nasze wspólne. Miesiąc różnicy –dokładnie miesiąc co do dnia. To chyba magia. Imprezę robimy pomiędzy. Rodzina i Przyjaciele. Jedyny taki dzień w roku, który skupia wszystkich jednocześnie. Gwar przy stole. Radość z bycia blisko. Toasty wznoszone winem z naszego wyjazdu. Lubimy dzielić się wszystkim co najlepsze z Przyjaciółmi. Papierosek w kuchni z Cioteczką i pogaduchy od serca. 
Rozmowy niekontrolowane. 

Otwarcie Laboratorium FMN na Wydziale Elektroniki WAT.
Jesteś w swoim żywiole. Snujesz wizje. Ważne rzeczy się dzieją.

Nasza wymarzona wycieczka ‘’z miłości do życia i pasji do sztuki’’. Florencja – Mediolan. Tylko we dwoje. Duomo –we Florencji dosłownie odbiera nam dech. Cieszymy się każdą chwilą, nieskończonym pięknem renesansu i sobą. – Pamiętasz film o Medyceuszach? To ten korytarz Vasariego, którym uciekał Kosma- zawsze dostarczałeś mi historycznych smaczków. Pasjonowałeś się historią. Ja sztuką. Wzajemne dopełnienie. Poznajemy cudownych ludzi. Chłoniemy smaki południa. – W przyszłym roku też pojedziemy- nie wiem, które z nas to rzuca.

Wyjeżdżasz do Kielc na Targi Przemysłu Obronnego. Jak zawsze podekscytowany. Spotkania, prezentacje. Justynka prasuje koszule, dobiera krawaty. Tata musi elegancko wyglądać Zapomniała o spinkach. Piszemy sms-a. Tak wiem- odpowiadasz. W drodze powrotnej odwiedzasz grób moich rodziców w Skarżysku. Kiedy jeszcze żyli, nigdy nie zapomniałeś, aby wpaść do nich choć na chwilę.

 Zawsze dostawałam od Ciebie piękne róże. Długo pyszniły się w wazonie. Dziś byłoby ich 35. Dziś  róże dwie na Twojej tablicy związane ciasno. Pąki się czule nachylają. Zywe kwiaty jak żywe wspomnienie. Ciepła nostalgia. I łezki dwie.

Urodziny Misi i Tysi. Zawsze najradośniejsze dni w roku. Obiad w "Złotym Okoniu". Zamawiasz sandacza.
Misia też,  a Justynka kaczkę.  Wszystko co pływa. Dziś Złoty Okoń bez Ciebie, pierwsze urodziny bez Taty.  Wspominamy. 

Najlepszy Tata na świecie. Czuły, dumny, kochający i kochany. Cieszyłeś się każdym sukcesem Dziewczynek i pozwalałeś wypłakiwać się na klapę.

Dziewczynki robią mi niespodziankę. Mała Wieś. Wiózł byś nas teraz na koniec świata. Wszystko dla swoich kobiet. Piwonie w pałacowym ogrodzie nie pachną bez Ciebie.

Zapamiętam Cię, kiedy siedzisz przyglądając mi się filuternie i pytasz ,, żono – czy ja Ci już dziś mówiłem , że Cię kocham ,,