Szukałam, wołałam "Mamo gdzie jesteś, gdzie? Podniosłam słuchawkę telefonu, NIE BYŁO SYGNAŁU i NAGLE usłyszałam Twój głos i szloch: w szpitalu !!! Czułam, że tęsknisz za mną tak, jak ja za Tobą.Obudziłam się i choć nie mogłam wstać z powodu bólu kręgosłupa byłam szczęśliwa, że Cię usłyszałam.
DZISIAJ 16 ROCZNICA ŚMIERCI TATUSIA. Tak bardzo za Wami tęsknię.

Wiem, że dzieli nas tylko czas. A on upływa i tylko to przynosi mi ukojenie.

Wędrówką jedną życie jest człowieka Idzie wciąż, Dalej wciąż. Dokąd? Skąd? Dokąd? Skąd? Jak zjawa senna życie jest człowieka; Zjawia się, Dotknąć chcesz, Lecz ucieka? Lecz ucieka? ... Wędrówką jedną życie jest człowieka; Idzie tam, Idzie tu, Brak mu tchu? Brak mu tchu! Jak chmura zwiewna życie jest człowieka! Płynie wzwyż, Płynie w niż, Śmierć go czeka? Śmierć go czeka! ...  

                                                                                                                CÓRKA

3 grudnia 2009 roku przygotowałam  osiemdziesiąt świeczek na tort, a były to przecież dopiero TWOJE 79 urodziny. Pamiętam, z  jakim trudem zdmuchiwałaś te kilkanaście świeczek, których ilość uzgodniłyśmy, jako symbolicze  79 sztuk. Wierzyłam, że te niewykorzystane, zapalę za rok. Dzisiaj patrzę na pozostałe świeczki w szufladzie i wiem, że już ich nigdy nie zapalę na urodzinowym torcie.

Kiedy w tym roku, po raz pierwszy w życiu,rozmawiałyśmy o odchodzeniu, nie przeczuwałam , że przed nami rychłe rozstanie, bo i  żadne oznaki zdrowotne tego nie zapowiadały. Z MAMĄ byłyśmy związane  od zawsze, szczególna więź połączyła nas po śmierci Taty- 18 kwietniu 1996 r, kiedy zabrałam Mamę do siebie. Choroba Parkinsona postępowała. Trzeba było zdecydować się na stomię i rozpocząć odżywianie bez udziału kubków smakowych. Tak było 9 lat. Z roku na rok , pomimo morderczego zaparcia nas obu  o utrzymanie kondycji fizycznej i psychicznej, Mama coraz bardziej była zależna życiowo ode mnie i od osób trzecich. W końcu zamieniłyśmy się rolami. Kiedy wracałam do domu z miasta i w aparacie domofonu pojawiał się charakterystyczny dźwięk otwieranych automatycznie drzwi, MOJA KRUSZYNA mówiła do Opiekunki: mama idzie!
Wiem, że czuła się przy mnie bezpieczna.
Wtedy to, w tym dniu, ku mojemu zdumieniu zapytała: czy nie możemy pójść tam razem? 
Poeta- Roman Śliwonik -napisał słowa, które wyryte są w kamieniu na grobie mojej Mateńki: "...umrę z tobą, bo tylko tak można umierającemu powiedzieć...", ale wtedy nie odpowiedziałam tak.