Jeden z tych ludzi, którzy sprawili, że jestem w tym kim jestem. Jeden z tych nauczycieli, których nigdy nie zapomnę, dzięki którym dzisiaj kończę studia historyczne. Chciałbym jeśli kiedyś będę nauczycielem być choć w jednej czwartej takim nauczycielem jak Pan Grzegorz Marczak. Na lekcje z Panem Marczakiem zawsze się czekało, zawsze starał się uczyć nas prowadzenia dyskusji w sposób kulturalny i dojrzały co nie zawsze się nam udawało. Zawsze też oczekiwał dużej wiedzy, którą sam posiadał i umiał przekazać.

Byłeś,jesteś i będziesz na zawsze w moim sercu i duszy.Niech Pan Bóg Cię trzyma w swoich ramionach.Do zobaczenia znów kiedyś!!!!Spoczywaj w pokoju!!!

Kochany Panie Profesorze, Życie nie nauczyło mnie jeszcze na tyle dużo, abym czuła się upoważniona do pisania głębokich refleksji. Mam jednak nadzieję, że kiedyś będę mówić rzeczy, z których będzie Pan dumny. Teraz więc chciałabym podziękować. Po prostu. Dziękuję za to, że kilka lat temu, w tym właśnie wiosenno-letnim czasie, podczas wędrówki, grał Pan z nami w skojarzenia. I że wymyślał Pan trudne słowa. Dziękuję, że mówił Pan rzeczy, które można cytować w rozprawkach. Dziękuję, że się Pan uśmiechał; że widząc Pana w szkole uśmiechałam się i ja. Dziękuję, że dał mi Pan przykład jak być człowiekiem ideowym. Po prostu. Dziękuję. Kasia

Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim, Moja droga Anulko, tym zniknieniem swoim! Pełno nas, a jakoby nikogo nie było: Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło. J. Kochanowski

Kiedy w maju przez zapalenie płuc, nie pojechałem na wyjazd o którym marzyłem, czułem się jakby wszystko legło w gruzach. To, co stało się w przeciągu miesiąca jest dla mnie niewiarygodne. 28 maja odszedł Krysio Rempała. Pamiętam jak jeździł u nas w Łodzi, w finale ligi. Dzisiaj odchodzi od nas kolejny wspaniały człowiek. Grzegorz Marczak, może trochę nierozumiany przez niektórych uczniów, ale przeze mnie, osobiście uwielbiany, nie byłem w tym zresztą jedyny. Dziękuję Ci Panie Boże, że dajesz mi lekcję pokory, abym rozumiał, co jest najważniejsze. Nie zapomnimy o was Ś.P. Krystian Rempała 1.04.1998-28.05.2016 Ś.P. Grzegorz Marczak 27.02.1969 - 18.06.2016

Wielki smutek Grzesiu - byłeś, jesteś i pozostaniesz częścią mojego życia. Przelatują przez głowę zażarte dysputy, "długie nocne Polaków rozmowy", studenckie zabawy, żarty, wspólne zajęcia, egzaminy, a później od czasu do czasu spotkania - jaki żal, że tak rzadkie - przez całe lata. Przy naszych słabościach, zaniechaniach i popełnianych błędach, których świadomość wszyscy dźwigamy przez życie, o Tobie właśnie mogę powiedzieć z czystym sumieniem i maleńką kroplą radości w morzu żalu: znałem prawego człowieka... Naucz grać anioły w Twoją ukochaną piłkę nożną... I wykładaj im prawdziwą historię...

Pan Profesor Marczak był świetnym wychowawcą. Pocieszał nas uśmiechem, pomagał w ciężkich chwilach. Jego lekcje historii były jednymi z najciekawszych i najbardziej zajmujących. Ceniliśmy sobie jego poczucie humoru i godziny wychowawcze spędzone z nim. Jego śmierć jest dla nas wszystkich wielkim ciosem i nieodżałowaną stratą.

Z ogromnym żalem przyjęłam wiadomość o śmierci Pana Profesora, Grzegorza Marczaka. Był niezwykle uprzejmym człowiekiem. Obdarzał nas - uczniów życzliwym spojrzeniem i uśmiechem. Bardzo zajmowały Pana Profesora tematy historyczne, społeczne i polityczne, o których lubił opowiadać i dyskutować. Był nauczycielem o olbrzymiej wiedzy, którą starał się nam przekazać. Zapamiętam Pana Profesora Marczaka, jako człowieka o jasnych i wyrazistych poglądach, o których nie bał się mówić i których zawsze bronił. Panie Profesorze, dziękuję, że mogłam spotkać Pana na swojej szkolnej drodze. Dziękuję za wartości, które nam Pan przekazywał. I za uśmiech, który pokazywał Pana dobroć.

Dziękuję Ci Grzegorzu za rozmowy o historii, polityce i sporcie. Dziękuję za dar Twojej osoby. Dziękuję za Twoją bezkompromisowość i wyrazistość. Mam nadzieję, że jeszcze porozmawiamy o tym, co ważne.

Grzegorz-wielu z nas wiedziało o Twojej chorobie,ale tak trudno uwierzyć,że śmierć przyszła już teraz. Byłeś wspaniałym kolegą, lojalnym przyjacielem, dla licznych po prostu świetnym kumplem. Jako historyk-"gościem" o ogromnej wiedzy, żarliwym dyskutantem, zaangażowanym do końca we wszystko, co robiłeś. Odważnym w słowach i w czynach, oburzałeś się czasem na nas tym swoim sławetnym -"jak to nie da się zrobić?!!!". Byłeś patriotą wielbiącym polską historię i kulturę. Pozostaną wspomnienia, pamięć i modlitwy za spokój Twojej duszy. Żegnaj Kolego! + R.I.P.